.
ZASTOSOWANIE OCENY JAKOŚCI ŻYCIA CHORYCH NA ŁUSZCZYCĘ W PRAKTYCE LEKARSKIEJ
Łuszczyca jest przewlekłą, uwarunkowaną genetycznie
zapalną chorobą skóry charakteryzującą się okresami rzutów
i remisji. Występuje w populacji z różną częstością od
0,2% do 4,8%. Klinicznie manifestuje się wykwitami grudkowymi
z towarzyszącym złuszczaniem. U około 50%
pacjentów choroba oprócz skóry zajmuje paznokcie, a u
5%–40% chorych występuje łuszczycowe zapalenie stawów
[1]. Zmiany zlokalizowane na dłoniach i stopach
ograniczają zakres ruchów, zaburzając funkcjonowanie
pacjenta nie tylko w pracy, ale i w domu. Złuszczony naskórek
gromadzący się w miejscu przebywania chorego
wymaga regularnego sprzątania [2]. Wykwitom skórnym
często towarzyszą świąd oraz dolegliwości bólowe. Choroba
ma duży wpływ na stan psychiczny i relacje społeczne
pacjenta. Fakt rozpoznania łuszczycy dla wielu pacjentów
stanowi duże obciążenie psychiczne. Poczucia napiętnowania
i wstydu związane ze świadomością dostrzegania zmian
skórnych przez otoczenie, poczucie odizolowania, strach
przed odrzuceniem przez „zdrowe” społeczeństwo, niska
samoocena, mogą prowadzić do ujawnienia się zaburzeń w
sferze psychicznej pod postacią depresji, zespołów lękowych
czy uzależnień [3]. Chorzy wielokrotnie przeżywają
sytuacje, w których odczuwają wstyd i chcą ukryć chorobę
przed innymi. Nierzadko, z uwagi na zauważalne zmiany
skórne, chorzy czują niechęć do jakiegokolwiek kontaktu
fizycznego z osobami zdrowymi, nawet tak prozaicznego
jak podanie ręki.
http://www.nowinylekarskie.ump.edu.pl/u ... 7_0195.pdf